We ontmoetten Helena Noguerra, clanleider in de nieuwe dagelijkse serie van M6, "New Day"

Er is veel voor nodig om indruk op ons te maken. We hebben Harrison Ford, Quentin Tarantino, Robin Wright, Morgan Freeman, Michael Douglas en zelfs Joey Starr ontmoet. En toch is het Helena Noguerra die er, net een beetje, in is geslaagd indruk op ons te maken.

De ongelooflijk mooie 56-jarige actrice balanceert tussen natuurlijke gratie en constante eenvoud. We ontmoetten haar in Monte Carlo, in het hart van het Grimaldi Forum tijdens het laatste tv-festival, toen ze de nieuwe dagelijkse serie Nouveau Jour op M6 kwam promoten, waarin ze de hoofdrol speelt van Louise Bartoli.

Deze nieuwe familiesaga, met een sterke cast (Jean-Baptiste Maunier, Mhamed Arezki, Alexandre Varga, Vincent Desagnat, Laëtitia Milot, Bruno Solo), concentreert zich op het Domaine Bartoli, een luxehotel in het zuiden van Frankrijk, waar familiegeheimen de hele familie al snel uit elkaar zullen drijven.

Het landgoed wordt het doelwit van aanvallen van een vreemde kraai. Verscheurd tussen familiebanden en persoonlijke ambities, wordt alles mogelijk voor de leden van de Bartoli-clan en hun entourage.

Wat vond je leuk aan deze Franse soap?

Ik was nieuwsgierig naar een nieuwe ervaring. Dat wil zeggen, tot dan toe had ik al veel dingen geproefd, en ik was op een punt in mijn leven aangekomen waar ik de routine die ik had opgebouwd, kende. Een plaat, een film, een serie, een gesubsidieerd toneelstuk, een commerciële serie, een film. Ik kende mijn lot. En deze, ik wist het niet. En ik zei tegen mezelf: hé, dit is een ervaring. Ik, die zo hongerig ben naar ervaringen, hoe werkt een soap? Hoe maak je die? Hoe is het om de heldin van een soap te worden? Hoe is het om geen einde te hebben, iets afgeslotens? Dus ik vond het fijn. En ook om een ​​beetje te settelen. Want een leven zoals dat van ons, dat zijn de levens van acrobaten, dat zijn de levens van reizigers. En dus ook de wens om iets neer te zetten, je bagage, voor even.

Hoe maak je een personage als je het einde niet kent?

Louise Bartoli is een clanleider. Ze is eigenlijk een peetvader, of beter gezegd, we zullen het nu een peetmoeder noemen. En we moeten peetmoeder in die zin begrijpen. Ze is eigenlijk een matriarch die de clan bijeenhoudt. Ik dacht stiekem aan Thomas Shelby in Peaky Blinders . En als ik aan Louise denk, zie ik mezelf voor me als actrice in een Almodóvar-film. Dus er zijn die twee ambivalenties tussen iets heel pop en iets heel gecontroleerds. Diep vanbinnen is Louise Bartoli een gangster. Ze lijkt wetteloos, hoewel ze haar eigen rechtvaardigheid en oprechtheid heeft. Maar ze is nog steeds een vrouw. Sterk.

Dit is je eerste werkdag. Hoe is het met je werkritme?

Het is echt bizar. Je zit echt in een wasmachine. En je moet leren ademen. We zijn nu negen weken aan het filmen, dus ik ben eraan gewend. Maar in het begin is het erg indrukwekkend. Films zijn afgesloten, en zelfs als je op de fiets stapt en je hoofd laat zakken, komt er een moment dat het afgelopen is. En hier houdt het eigenlijk nooit op. Om de twee weken krijg je 40-50 pagina's om te leren. Het is duizelingwekkend. Toch ken je op een gegeven moment het personage. Dat wil zeggen, je bent na een tijdje een soort van de baas. En ook dat is een behoorlijk fantastische ervaring.

Hoe voel je je voor deze grote sprong in het onbekende die wordt uitgezonden op M6?

We zijn gestrest, we zijn enthousiast. En dan doe ik, aangezien ik een beetje pretentieus ben (lacht), alsof we iets geweldigs hebben gedaan en dat mensen het geweldig zullen vinden. Ik ga vol vertrouwen verder. Het is een competitieve sector, de dagelijkse series, wij hebben ons aandeel, we doen compleet andere dingen. Maar we moeten iets bieden wat mensen elders niet zien.

Toen je jonger was, had je altijd al een artistieke inslag. Wanneer besefte je dat je leven "acrobatisch" zou worden, zoals je eerder zei?

Ik geloofde het al heel vroeg. Maar achteraf gezien is het mijn theorie, ik denk dat kunstenaars buitenbeentjes zijn. We zijn buitenbeentjes als het gaat om het daadwerkelijk vormen van een groep. Dat wil zeggen, we kunnen een groep vormen met een functie, maar er is een probleem. We kunnen niet onder iemands bevel gaan werken. Er is een soort buitenbeentjes-insubordinatie die betekent dat de oplossing is om kunstenaar te worden. Dus er zijn allerlei soorten kunstenaars. Er zijn er op straat, er zijn er in het bedrijfsleven, de grote spelers, enzovoort. Er zijn genoeg economieën, er zijn genoeg manieren om kunstenaar te worden, om rond te komen, enzovoort. Maar er is een vorm van buitenbeentje. Dus ik denk dat ik op school ook al buitenbeentje was. Ontembaar ook (lacht). Er is een vorm van rebellie tegen autoriteit. En tegelijkertijd, bijvoorbeeld, op school, had ik een passie voor mijn leraren. Maar ik voelde me hun gelijke. Dat wil zeggen, ik had de pretentie, heel nederig, maar toch keek ik naar hen en voelde ik me hun gelijke. Ik was niet bang om hen te confronteren, om met hen te praten. En ik zei tegen mezelf: ik kan hen zijn (lacht).

>> Nieuwe dag , maandag tot en met vrijdag om 20:35 uur, op M6.5